W dniu 13.12.2013r. Sąd Najwyższy, orzekając w składzie trzech sędziów, roztrząsał następujące zagadnienie prawne: 1/ Czy umowa darowizny, w której strony uzgodniły, że jej skutek w postaci bezpłatnego przysporzenia majątkowego po stronie obdarowanego nastąpi z chwilą śmierci darczyńcy (darowizna na wypadek śmierci) należy do umów o spadek po osobie żyjącej wskazanych w art. 1047 k.c. bądź jest sprzeczna z przepisem art. 941 k.c., a w przypadku odpowiedzi negatywnej 2/ czy taka umowa jest również dopuszczalna w świetle powyższych norm prawnych, jeśli jej przedmiot wyczerpuje cały lub prawie cały majątek darczyńcy? i w uchwale oznaczonej sygn. III CZP 79/12 udzielił następującej odpowiedzi: Dopuszczalne jest zawarcie umowy darowizny na wypadek śmierci, jeżeli jej przedmiotem są konkretne rzeczy lub prawa, a umowa nie jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.
Powyższa kwestia była już przedmiotem analizy doktryny. J.Górecki stanął na stanowisku, że „Darowizna, której skuteczność zależy od śmierci darczyńcy, jest de lege lata dopuszczalna. Przemawia za tym także swoboda dysponowania majątkiem na wypadek śmierci.” (Rejent 2006, Nr 2, s. 29). Kwestia wydaje się być przeto rozstrzygnięta co do zasady twierdząco, jednakże zwraca uwagę, zaakcentowana w treści uchwały, konieczność oznaczenia przedmiotu co do tożsamości i to już w chwili dokonania darowizny, a także margines jaki Sąd Najwyższy pozostawił dla czynności prawnych będących godzących w zasady współżycia społecznego.
Uzasadnienie uchwały nie zostało dotąd opublikowane.
Przygotował adwokat Artur Szczepaniak